Samen zaten ze aan het eigenlijk veel te chique diner. Thuis hadden Irma en Anne nog overlegd of ze echt wel zouden gaan. De ouders van Irma waren namelijk nogal gesteld op ‘keeping up appearances’ en dat hun dochter een relatie had met een vrouw paste niet in hun perfecte huisje-boompje-beestje-plaatje. Irma had echter voet bij stuk gehouden: als ze Anne niet zouden accepteren, zouden ze Irma ook nooit meer zien. Dat had ervoor gezorgd dat ze Anne hadden toegelaten tot de familie, zij het met frisse tegenzin.

“Zullen we het interessanter maken om naar dit diner te gaan?” Irma vroeg het aan Anne omdat ze zag dat Annes gezicht op onweer stond. “Ik heb er zo geen zin in,” zei Anne, “maar als jij het leuker kan maken, dan ben ik voor.” Irma was daarop even naar de slaapkamer gelopen en gaf Anne daarna een apparaatje. “Stop die maar in je tas. En druk af en toe maar op een knopje. Maar zorg dat mijn ouders je niet zien.”

Anne bleef staan bij de deur toen ze de gedekte tafel zag. “Ze hebben vast een belangrijke mededeling,” fluisterde Anne in Irma’s oor. Anne deed haar hand even in haar tasje, rommelde een beetje en Irma verschoot heel even van kleur. Daarna glimlachte ze en gaf Anne een kus.

“Anne, Irma, daar zijn jullie ein-de-lijk,” zingzegde Irma’s moeder Esmée. “We hebben op jullie gewacht! Kom snel zitten, aan tafel, aan tafel!” Esmée begeleidde Anne en Irma naar hun plaatsen. Nu zaten Irma en Anne tegenover elkaar aan tafel. De zilveren kandelaars waren uit de kast gehaald en de witte kaarsen brandden allemaal met een gelijk vlammetje, alsof ze niet uit de band durfden te springen. Kristallen wijnglazen, gevuld met een te dure rode wijn, het goede servies dat normaal gesproken alleen met kerst tevoorschijn werd gehaald en rondom het grote bloemstuk waren strategische plekken vrijgelaten voor de schalen waarin het hoofdgerecht geserveerd zou worden. Irma’s ouders hadden niets overgelaten aan het toeval.

Irma’s vader Peter-Jan kwam vijf minuten later de kamer binnen en naam plaats aan het hoofd van de tafel. Esmée was aan de andere kant van de tafel gaan zitten. Irma’s broer Pieter en zijn vrouw Jeltje hadden ook plaatsgenomen. Pieter zat naast Anne en Jeltje naast Irma. “Waar zijn mijn neefjes?” vroeg Irma aan Jeltje. “Die zijn bij de nanny,” antwoordde Pieter. Jeltje knikte instemmend: “We kunnen niet hebben dat ze dit belangrijke diner verstoren.” Irma trok even licht en onzichtbaar een wenkbrauw op. Anne rommelde opnieuw in het tasje dat ze daarna op de grond zette. Het apparaatje lag op haar schoot onder het tafellaken. Opnieuw drukte ze op het knopje. Irma’s ogen sloten zich even en ze hield zich heel stil op haar stoel. Na een minuut drukte Anne op het knopje en Irma ontspande.

De soep werd geserveerd door Esmée, een heerlijke tomatensoep waarvan Irma wist dat haar moeder die niet zelf had gemaakt. Waarschijnlijk kwam het bij een catering bedrijf vandaan en had ze deze alleen maar even in de magnetron hoeven zetten. Esmée zweefde in haar lange jurk langs de tafel en schepte bij iedereen een lepel soep in de kom. Even klonk alleen het gekletter van de lepels tegen de kommen. Daarna kwamen de gesprekken weer op gang. Anne hield Irma goed in de gaten. Als ze met haar broer Pieter in gesprek was, dan drukte Anne op het knopje en voerde de trillingen op. Ze had door wat Irma in de slaapkamer was gaan doen. Ze had een vibrerend ei in gebracht en de afstandsbediening aan haar, Anne, gegeven. Zo konden Anne en Irma met elkaar spelen, had Anne alle controle over Irma’s plezier en wist ze dat ze Irma tot een orgasme kon brengen als ze dat zou willen. Ze vond het vooral interessant om de trillingen en de snelheid van de trillingen hoger te maken als Irma in gesprek was met Esmée en Pieter.

Tijdens het hoofdgerecht, reerug met jeneverbessensaus en cantharellen, nam Peter-Jan het woord. “Zoals jullie weten, ben ik werkzaam bij…” Anne was bij de eerste woorden van de speech van haar schoonvader al afgeleid. De afstandsbediening lag nog in haar schoot. “Wat als ik die nu eens de hele speech van PJ aan laat staan op zachte trillingen,” dacht Anne. Ze wierp een blik naar de overkant van de tafel, waar Irma en Jeltje aandachtig naar Peter-Jan zaten te luisteren. Anne drukte op het knopje en zette hem op de laagste stand met constante trillingen. Het eitje gaf diepe trillingen en kon dit lang volhouden. Anne zag dat Irma even ging verzitten en probeerde om de aandacht bij haar vader te houden. De speech ging maar door. Anne ving woorden op als … ministerie… ambtenarij… investeringen… economie… maar ze keek vooral naar Irma. De speech van PJ was naar de achtergrond verdwenen, een soort white noise geworden die de bubbel waarin zij en Irma zich bevonden niet kon doordringen.

Peter-Jan was klaar met zijn verhaal en de familie stortte zich op de bijna afgekoelde reerug. Behalve Irma en Anne. Zij aten alleen de groente. Esmée was weer eens vergeten dat haar dochter en schoondochter vegetarisch aten. Pieter en Jeltje deden zich te goed aan de reerug en schoven de groente naar Anne en Irma. “Groente is konijnenvoer,” zei Pieter.

Na het nagerecht, kaasplankje met port, kwam de koffie op tafel met een appeltaartje erbij. Irma excuseerde zich: “Sorry, pap, mam, maar we moeten gaan. We moeten morgen weer vroeg op en we zijn best een beetje moe.” Peter-Jan hielp Irma in haar jas en Pieter deed hetzelfde voor Anne. Ze stapten in de auto en Anne zette het eitje weer aan. “Goed gedaan, schat,” zei Anne, “ik heb me geen moment verveeld.”
“Wel gemeen dat je hem uitzette toen ik er bijna was,” zei Irma.
“Ik ga het vanavond helemaal goed maken met je.”
En terwijl Anne naar huis reed, kwam Irma keihard klaar op de autostoel. Een natte plek vormde zich in haar ondergoed en aan de achterkant van haar jurk.

Ideetje gekregen voor wat je met zo’n vibrerend eitje kan doen? Koop dan de Easytoys adventkalender voor slechts €99,95 en je krijgt nog meer inspiratie voor een heerlijke avond uit of thuis.